26.09.2020. Uroczystość na polanie “Hubertus”.

Przeprowadzenie tegorocznej uroczystości poświęconej pamięci żołnierzy NSZ
których kaźń miała miejsce w ostatnią niedzielę września 1946 roku
pod Barutem było podwójnie utrudnione.

Po pierwsze, wciąż utrzymujące się restrykcyjne warunki pandemii Koronawirusa
nadal obowiązują, a po drugie solidnie padający deszcz zmusił organizatorów
i uczestników wydarzenia do schowania się pod prowizorycznymi
zadaszeniami z pcv skąd odbiór wydarzeń był nieco ograniczony.
Niemniej wydaje się, że tegoroczny fakt zmniejszenia liczby uczestników uroczystości
pozwolił na bezpieczne ich umieszczenie pod namiotami ( zadaszeniami ) a deszcz
zmobilizował wszystkich do sprawnej realizacji
punktów programu.

Tak więc nieco mniejszy
był skład kompanii
honorowej, wystawionej
przez 6 Baon Powietrzno-
Desantowy z Gliwic.
Mniejsze reprezentacje “Mundurówek” z Pyskowic
i Knurowa i tylko kilka pocztów sztandarowych z innych szkół, które zwykle
przybywały w wieloosobowym składzie.
A program był podobny jak co roku: hymn państwowy, kilka słów powitania, przypomnienie wydarzeń sprzed 74 lat, msza św., apel pamięci,
salwa honorowa, złożenie kwiatów i wieńców pod krzyżem,
poczęstunek z pysznej grochówki.

Homilię tym razem wygłosił wysłannik
ordynariusza polowego Wojska
Polskiego ksiądz prałat płk January
Wątroba, a apel poległych poprowadził
porucznik Patryk Lizut z gliwickiego
4WOG-u.
Pod nieobecność orkiestry hymn
odśpiewaliśmy á capella a wieńce i znicze wędrowały na swoje miejsce w ciszy
z braku werblisty. Na ten moment nawet deszcz ustał, jak gdyby na rozkaz.

Wydaje się, że uroczystość odbyła się w atmosferze bardziej kameralnej,
co pewnie mogło mieć wpływ na bardziej osobiste przeżycie całego wydarzenia
przez jego uczestników. Modlitwę NSZ z poruszającym komentarzem wygłosił
Dawid Szóstak z organizacji NSZ. Tradycji stało się zadość, pomimo trudności.
I to należy uznać za sukces.

17-18.09.2020. Pamiętna rocznica i pomnik.

17 września 1939 o godzinie 4.00 rano wojska sowieckie Frontu Białoruskiego
i Ukraińskiego w sile około 1 miliona żołnierzy przekroczyły wschodnie granice
państwa polskiego, łamiąc postanowienia paktu o nieagresji z 1932r.
i umowy międzynarodowe, wynikające z przynależności do Ligi Narodów.

W ten sposób Rosja Sowiecka
realizując ustalenia tajnego
protokołu paktu Ribbentrop-
Mołotow wspólnie z III Rzeszą
dokonała czwartego rozbioru Polski.
Niezwykle sugestywnie akt ten przedstawił rzeźbiarz Andrzej Pityński.
Wprawdzie jego pomnik w New Jersey zwany jest pomnikiem katyńskim, niemniej
przywołuje różne skojarzenia, m.in. atak od tyłu, czyli sytuację w której
walcząca z Niemcami i cofająca się armia polska otrzymała cios w plecy od Rosjan.

18 września dotarła do nas wiadomość, że Andrzej Pityński
nie żyje. Jak się okazuje on i jego rodzina byli silnie
związani z tradycjami niepodległościowymi; Armią Krajową
i żołnierzami wyklętymi,
udzielając wsparcia jednemu
z ostatnich dowodców
antykomunistycznego
podziemia Michałowi Krupie
ps. “Pułkownik” bratu
matki artysty.

On sam i jego życiorys mogą być przykładem losów
polskich patriotów okresu powojennego do czasów współczesnych. Ich typowe
składniki to oskarżenia o antypaństwową postawę, upór zdobycia wykształcenia,
wyjazd za granicę, obywatelstwo zachodniego państwa; nb. Stanów Zjednoczonych,
wybitne zdolności zawodowe, a tu: zlecenia prac rzeźbiarskich, tytuł profesorski,
wysokie odznaczenia państwowe i uznanie Prezydenta RP.

Skrót życiorysu ś.p. Andrzeja Pityńskiego zamieszczamy w zakładce Archiwum – Historia - ANDRZEJ PITYNSKI-1947-2020. Artysta rzeźbiarz,
poruszający twórca i patriota.

01.09.2020. Na cmentarzu w Bojkowie.

Pewnie truizmem byłoby stwierdzenie, że co roku ta uroczystość jest inna.
Ale tak naprawdę jest. Pewnie ma to związek z dynamiką wydarzeń,
które wokół nas się rozgrywają, może ma na to wpływ nasza
dyspozycja. A może po prostu aura.

Tym razem kiedy o godzinie 4.45
zabrzmiała trąbka z charakterystyczną
melodią wojskowej pobudki wszyscy
obecni na cmentarzu w gliwickim
Bojkowie odczuli głęboko powagę sytuacji. Jak rzadko mrok był nieprzenikniony.
Zaciągnięte chmurami niebo i nieustannie padający deszcz potęgowały odczucie,
które pewnie było wspólne dla wszystkich uczestników tego wydarzenia, że dzieje się coś niezwykłego. Trwanie w tym deszczu wydawało się tym bardziej
naturalne, że młodzież i dorośli naprawdę przeżywali swój program; śpiew, recytację,
odczyty historycznego rysu, tła politycznego, refleksje narratorów, apel poległych. Dwóch Westerplatczyków spoczywających na cmentarzu w Bojkowie pewnie jest
z siebie dumnych, że w ich środowisku powstało coś co wykracza poza zwykły rytuał.
Powstało wydarzenie które trwa, trwa dynamicznie, wzrasta i przynosi owoce.
Więc niech tak pozostanie.

19-29.08.2020. Sierpniowe wydarzenia.

Ten miesiąc lata obfituje zawsze w wydarzenia rocznicowe. A równocześnie
dla wielu jest to radosny okres wakacji i odpoczynku. Nie dla wszystkich jednak.

Przy okazji obchodów Bitwy Warszawskiej 1920 roku i święta
Polskiego Wojska zauważyliśmy dłużej niż zwykle trwającą
i przyciągającą uwagę dekorację tablicy
pomnika w Pyskowicach. Ładne to prawda ?
Jak widać można i tak.

Kilka dni później złożyliśmy wizytę
Gliwickim Zakładom Urządzeń Technicznych
gdzie odlewane są spiżowe tablice naszego
Pomnika Powstań Polskich, którego
budowę planujemy rozpocząć na wiosnę.
Pierwszy odlew czołowej tablicy już jest, do zobaczenia obok.

Upamiętnia on między innymi powstanie
„Solidarności” w 1980 roku. W sam raz na obchodzoną właśnie
jej 40 rocznicę.
Tymczasem silnie znów wybrzmiała inna rocznica, ta bardziej
tragiczna, związana ze śmiercią „Inki” 28 sierpnia 1946 roku,
dziewczyny która potrafiła
„zachować się jak trzeba”.
Szkoda, że wielu naszych polityków
tego dzisiaj nie potrafi.

A 29 sierpnia byliśmy w Bielsku-Białej na Zjeździe Delegatów naszego Stowarzyszenia,
uchwalając zmiany w organizacji
SPAK i powołując Zarząd Główny,
który u nas na innych niż
standardowe zasadach będzie
funkcjonować.
Pokłosiem Zjazdu były też stosy dokumentów do podpisania i rozesłania aby na czas
zdążyć z aktualizacją rejestracji w KRS-ach.
Ot i nasze wakacje.

14-15.08.2020. Święto Wojska Polskiego.

Tegoroczne obchody tej najważniejszej daty w żołnierskim kalendarzu miały zupełnie
odmienny charakter. Z jednej strony celebrowaliśmy 100 rocznice Bitwy Warszawskiej, związanej nierozłącznie ze świętem Wniebowzięcia
Najśw. Maryi Panny.
Z drugiej zaś sanitarny
reżim pandemii Koronawirusa wciąż ogranicza skalę spotkań i zgromadzeń.

Tak więc w Gliwicach w piątek 14 sierpnia mieliśmy mszę św. w kościele p.w.
św. Barbary z udziałem przedstawicieli wojska i stowarzyszonych służb mundurowych
a potem niewielkie spotkanie pod pomnikiem Marszałka
ze złożeniem kwiatów.

Obecni byli przedstawiciele
bliskich wojsku organizacji
kombatanckich i społecznych, a wśród nich władze miasta i my. Załączone zdjęcia
ilustrują skalę wydarzenia i kameralność sytuacji. Jest to dziś symptom wielu spotkań międzyludzkich. Również tych rodzinnych i towarzyskich.

Pewnie skupiamy się teraz
na duchowym wymiarze
otaczających nas spraw
i działań.

W Warszawie 15 sierpnia uroczystości centralne odbyły
się przy Grobie Nieznanego Żołnierza z pełną asystą
wojska i uczestnictwem Prezydenta RP i Sekretarza Stanu USA Mike’a Pompeo.
Warto spojrzeć przy okazji na nocną iluminację pałacu prezydenckiego, którą
eksponuje internetowa strona głowy państwa.

01.08.2020. Gliwice godzina 17.00 i po.

W tym roku postanowiliśmy odegrać nieco bardziej aktywną rolę w upamiętnieniu rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego w Gliwicach. To my a miasto ?

Metodą Facebook-ową, Tweeter-ową, e-mail-ową,
sms-ową i zwyczajną, tradycyjną telefoniczną
skontaktowaliśmy się ze
znajomymi bliższymi
i dalszymi, patriotami lepiej lub gorzej zorganizowanymi
z Gliwic i okolic i umówiliśmy wszystkich na Rynku.

Do godziny 17.00 udało nam się utworzyć dosyć obszerny krąg uczestników naszego
spotkania by godnie upamiętnić przy dźwiękach syren rocznicę powstańczego zrywu.
My byliśmy gotowi. Miasto niestety nie.
Syreny nie zawyły, ludzie nie powstali i nie zastygli
w swoich czynnościach. Gliwice nie
dołączyły do ogólnonarodowego hołdu bohaterom stolicy 1944 roku.

Przekrój wiekowy uczestników spotkania był pełny. Od najmłodszych do najstarszych. Był z nami nawet major NSZ Stanisław Turski.

Członkowie SPAK-u którzy stawili się
na zbiórkę godnie zaprezentowali
swoje opaski i flagi narodowe.

Grupa Gliwickich Patriotów odpaliła
biało-czerwone flary i zaintonowała hymn państwowy.
Wszyscy napstrykali mnóstwo zdjęć a potem my ...
już w okrojonym składzie przemieściliśmy się na Plac Krakowski w miejsce budowy przyszłego pomnika.
Tam zapaliliśmy znicze w kształcie
kotwicy Polski Walczącej i wykonali pamiątkowe zdjęcie.

Mamy nadzieję spotkać się w tym
miejscu za rok przy wybudowanej
bazie obelisku z czterema tablicami
z brązu. Na jednej z nich znajdzie się
napis poświęcony Powstaniu
Warszawskiemu. Póki co nasz symbol hołdu bohaterom tamtych
tragicznych dni prezentował się zacnie. Zwłaszcza po zachodzie słońca.

05.07.-11.07.2020. Pamięci Kresów i Kresowian.

W niedzielę 5 lipca odbyła się jednak, jak co roku, jasnogórska pielgrzymka Światowego Kongresu Kresowian. Przy pięknej pogodzie, z bezchmurnym niebem, nasza duchowa stolica prezentowała się wspaniale.

Z uwagi na wciąż obecną pandemię, ale także
energię prezesa Stowarzyszenia Upamiętnienia
Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów Szczepana
Siekierki z Wrocławia, tegoroczne wydarzenie
zdominowała ceremonia odsłonięcia dwóch tablic
upamiętniających ludobójstwo na kresach.

Przedtem jednak w kaplicy
Najświętszego Obrazu Matki Bożej
odbyła się msza św. pod
przewodnictwem ks. biskupa
Ignacego Deca, z mocnym kazaniem
i przesłaniem pojednania, które
jednak musi poprzedzić uznanie
prawdy przez sprawców ludobójstwa.

Pustawe z początku wnętrza świętego przybytku, uczestnicy nabożeństwa wypełnili
dość gęstym pogłowiem, a wydarzenie uświetnili swoją obecnością ministrowie
i posłowie. Były jak zwykle sztandary Kresowian z ich
licznych ośrodków, był prezes Skalski z żoną Danutą.
Byliśmy i my w okrojonej
delegacji ale za to z
Krzyżem Golgoty Wschodu,
który podkreślił wagę
wydarzenia w naszym kalendarzu.
A potem była uroczystość odsłonięcia tablic, poprzedzona
odczytaniem listów Prezydenta, Premiera i Marszałek Sejmu Rzeczpospolitej.
Drużyna jednostki specjalnej wojska asystowała oficjelom
przy składaniu wieńców pod tablicami. Był nawet moment
wręczenia kilku medali Pro-Patria zasłużonym działaczom
organizacji kresowych
przez ministra Kasprzyka.
Sam minister
otrzymał zresztą również order zasługi od Prezesa
Kongresu Kresowian za wybitne zaangażowanie
w sprawy ruchu i jego historycznej wagi.
Głos zabrał jeszcze 92 letni prezes Siekierka, który co najmniej
od 30 lat pielęgnował, katalogował
i wydawał zbiory kilku tysięcy
dokumentów i wspomnień naocznych
świadków ukraińskich zbrodni, wzbudzając szacunek i podziw.

I to było wszystko. Zapowiedziano wprawdzie
konferencję naukową w auli Jana Pawła II ale ograniczyła się ona do kilku wywiadów
i luźnych dyskusji na korytarzach.

A w sobotę 11 lipca uczciliśmy jeszcze Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Ludobójstwa
Nacjonalistów Ukraińskich okresu wojny i nieco po, uczestnicząc w wieczornym
nabożeństwie w garnizonowym kościele p.w. św. Barbary w Gliwicach, gdzie
nasz Krzyż Golgoty Wschodu zaznaczył swoją obecnością tę niezwykłą okazję.

16.05.-23.07.2020. 80 rocznica akcji AB.

Kontynuując wątek niemiecki w historii Polski i Śląska XX wieku wypada przypomnieć
okrągłą rocznicę akcji AB ( niem. Außerordentliche Befriedungsaktion ), której
apogeum przypadło na okres od maja do lipca 1940 roku.
Za jej początek uważa się datę krakowskiej konferencji
zarządców Generalnej Guberni 16 maja pod przewodnictwem
Hansa Franka (obok) a zakończenie datę oficjalnego
obwieszczenia o tymże efekcie jego autorstwa.

Ostrze akcji AB skierowane było
przeciwko wybitnym przedstawicielom
polskiego życia politycznego
i naukowego, sportowcom, oficerom
wojska i policji, powstańcom śląskim,
szeroko rozumianej inteligencji, księżom a nawet
zakonnicom. W ramach akcji AB wymordowano w masowych egzekucjach ponad 6 500 osób, w tym
około 3 500 wybitnych przedstawicieli polskich elit.

Najlepiej znane cmentarzyska hitlerowskich ofiar
z tego okresu to Palimiry pod Warszawą ( zdjęcia
obok wykonano przed
i w trakcie egzekucji
oraz współcześnie ), Ponary pod Wilnem ( również
z czasu kaźni i obecnie - poniżej ), Firlej koło Lublina,
Wincentynów koło Radomia,
lasy na Bzinie i Brzasku
koło Skarżyska-Kamiennej,
Kumowa Dolina koło Chełma
( zdjęcie współczesne )
czy las w Warzycach. Zaś najznamienitsze ofiary tej
akcji to marszałek Sejmu II Rzeczpospolitej Maciej Rataj,
polityk Mieczysław
Niedziałkowski, prezydent Warszawy Stefan Starzyński, mistrz olimpijski w lekkiej atletyce Janusz Kusociński.

Choć akcja AB miała swój
specyficzny czasokres
i zasięg, to jej podstawy
ideologiczne, pozbawienia narodu polskiego jego elit,
były powodem niezliczonych egzekucji, których Niemcy dokonali przedtem i długo potem.
Jak wymordowanie kadry edukacyjnej Uniwersytetu
Jagiellońskiego w roku 1939 ( zginęło wówczas prawie
200 profesorów ), czy w 1941 Lwowskiego i tamtejszej
Politechniki ( zginęli wtedy m.in. pisarz i satyryk
Tadeusz Boy-Żeleński i były premier Kazimierz Bartel ).

Miejsca kaźni po wkroczeniu Niemiec hitlerowskich
na polska ziemię w 1939 roku pokryły ją gęstym
kobiercem od Pomorza po Śląsk i należy o tym pamiętać.
Bo wiele zakątków, nawet tak sielskich jak ten na ostatnim zdjęciu, kryje ofiary
niemieckich zbrodni.

1-3.06.2020. Covid-19, rocznica i pomnik.

Pandemia trwa, rząd stopniowo uwalnia restrykcje. Mimo to tradycyjne wydarzenie,
jak Pielgrzymka Łowicka, nieprzerwanie od stuleci odbywana na Jasną Górę,
została zatrzymana 20 maja. Ciekawe, czy
tegoroczna Pielgrzymka Kresowian
się odbędzie ?
W naszym Kalendarium 3 czerwca mija
kolejna rocznica ustnej deklaracji szefów
3 państw Ententy: Francji, Wlk. Brytanii
i Włoch, u schyłku I wojny światowej
w 1918 roku, potwierdzającej prawo Polaków do wolnego i niepodległego państwa.
( Na zdjęciu poniżej z prezydentem USA Thomasem Woodrow Wilsonem ).
Głównym architektem tego ważnego punktu,
odbywającej się wówczas konferencji w Wersalu
pod Paryżem, był Roman Dmowski, który uważał
go za swój największy dyplomatyczny sukces.
A my
1 czerwca ( ! ) otrzymaliśmy
e-maila w sprawie naszej
ostatniej informacji o odnowieniu
Placu Poniatowskiego
w Pyskowicach. Autor który określił siebie: mieszkaniec miasta
i Polak wytknął, że pomnik postawiono dla upamiętnienia
stulecia wydarzeń roku 1813, a nie tylko rocznicy panowania
cesarza Wilhelma II. Spójrzmy więc, na jednej z tablic
zamieszczonej w wiadomości możemy przeczytać o tzw.
“wojnie wyzwoleńczej”,
ale cóż, zamieszczamy
jeszcze jedną, tym razem z elewacji
budynku obok.
Przypomnijmy, w roku 1813 rozegrała się
pod Lipskiem bitwa zwana bitwą narodów,
gdzie naprzeciw armii napoleońskiej,
a w jej szeregach Francuzów, Polaków,
Włochów, stanęły wojska naszych zaborców: Prus, Rosji i Austrii a także Szwecji. W bitwie tej, określanej mianem największej
w Europie do czasów I wojny światowej, Napoleon został pokonany i to było
powodem powstania pomnika.
Obecna narracja niemiecka tą VI koalicję antyfrancuską lat 1813-1814, włączając Wlk Brytanię, Hiszpanię
i Portugalię, nazywa “wojną wyzwoleńczą”.
Cóż, co dla jednych było wolnością, dla innych niewolą. Dla Polski i Polaków okres ten był czasem utraty nadziei na odzyskanie niepodległości.

Dla odwrócenia tonacji, obok, prezentujemy kopię
słynnego obrazu H.Verneta ukazującą pod Lipskiem
księcia Józefa Poniatowskiego, który po niezwykłych czynach, ranny, wobec
wysadzenia mostu, próbował pokonać rzekę Elsterę i trafiony kulą zginął w jej nurtach.
Za swoją postawę, pośmiertnie został mu nadany stopień marszałka Francji,
co dla cudzoziemca było rzeczą niezwykłą. Nie bez powodu zatem
właśnie ten plac w Pyskowicach nosi jego imię.

08.05.2020. Narodowy Dzień Zwycięstwa.

W tą wciąż nową dla tej okazji datę Prezydent Andrzej Duda samotnie złożył kwiaty
przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.
Jak stwierdził osobno w swoim przemówieniu
gorzko smakowało Polakom zwycięstwo nad
hitlerowskimi Niemcami 1945 roku.
Wykrwawialiśmy się i walczyli ramię w ramię
z aliantami na wschodnim
i zachodnim froncie
Europy. Wyzwalaliśmy od
niemieckiego okupanta
Włochy, Belgię i Holandię. Broniliśmy Anglii nad którą polskie
dywizjony zestrzeliły największą ilość niemieckich samolotów
aż w końcu zostaliśmy
zdradzeni w Jałcie a nasi
żołnierze stacjonujący
na brytyjskiej ziemi nie
zostali zaproszeni do
uczestnictwa w Defiladzie
Zwycięstwa w Londynie po zakończeniu działań
militarnych.
W wyniku ustaleń ponad naszymi
głowami ogromne obszary polskiej
ziemi utraciliśmy na rzecz Rosji
Sowieckiej a terytorium naszego państwa zostało okrojone o 1/3.
Tak smakowało nasze zwycięstwo nad hitlerowskimi Niemcami
po II wojnie światowej.

To miło, że brytyjski premier
Borys Johnson ciepło wyraził się
o Polakach w swoim wystąpieniu
z okazji Dnia Zwycięstwa
tego roku.
Nazwał nas swoimi sojusznikami i przyjaciółmi bez których nie wyobraża sobie
społeczeństwa brytyjskiego. No cóż, “przepraszam” za “wtedy” do głowy mu
nie przyszło, bo i skąd ?
A tymczasem u nas, lokalnie w Pyskowicach władze miasta z mniejszością niemiecką
postanowiły uczcić Dzień Zwycięstwa nową aranżacją Placu Poniatowskiego,
stawiając tam na powrót kikut starego obelisku pomnika pamięci pruskiego cesarza Wilhelma II z listą mieszkańców, którzy w szeregach armii kajzera oddali życie
w czasie I wojny światowej. Po co ?
Argumenty kolegów, że zmarłych upamiętnia się na cmentarzach nie trafiły do
przekonania inicjatorom akcji, którzy swój zamysł zrealizowali tak jak zamierzyli.

A my prezentujemy klip z dostępnego w internecie filmu pokazującego życie
w mieście i celebracje pod pomnikiem w Pyskowicach lokalnych członków NSDAP
przed wybuchem II wojny światowej. Czy komuś tęskno za tamtymi czasami ?

30.04-03.05.2020. Majowe święta i smutki.

W tym roku świętowanie majowych okazji do wywieszenia narodowej flagi miało
gorzki posmak pandemii, która nie odpuszcza.
Co rusz dowiadujemy się o jeszcze jednej znanej
osobie zarażonej wirusem Covid-19.
Większość z nich walkę z chorobą
wygrywa, niektórzy jednak nie.

Szczególnie smutną, dla nas
Polaków, wiadomością
była ta z 30 kwietnia o śmierci
płk Mieczysława Stachiewicza. Żołnierza Wojska Polskiego,
uczestnika wojny obronnej
z Niemcami 1939 roku, a po
ewakuacji przez Rumunię i Francję również kampanii
lotnictwa alianckiego przeciwko Niemcom i Włochom,
jako pilota bombowca
stacjonującego w Anglii
Dywizjonu 301
„Ziemi Pomorskiej”. Architekta i działacza polonijnego,
honorowego Prezesa Instytutu Piłsudskiego w Londynie.

Zmarły był członkiem
polskich organizacji kombatanckich i kawalerem
Orderu Orła Białego oraz wielu innych odznaczeń
polskich i brytyjskich.
Powodem jego śmierci
było zarażenie koronawirusem w londyńskim szpitalu gdzie się znalazł z innej
przyczyny. Miał 102 lata. Życiem przypłaciła również 20 kwietnia służbę
brytyjskiej NHS 34 letnia Polka pracująca w szpitalu w Northampton.
Tymczasem w Polsce my wzięliśmy udział w wieczornej mszy św. w intencji Ojczyzny
2 maja w garnizonowym kościele p.w. św. Barbary w Gliwicach. Świątynia była prawie
pusta jeśli nie liczyć kilkunastu wiernych. Nic dziwnego, rozkazem wyższych dowódców
odwołano uczestnictwo wojska w publicznych
uroczystościach i spotkaniach. Z tego też powodu
otrzymaliśmy życzenia świąteczne po zaproszeniu
a następnie odwołaniu tradycyjnego spotkania
wielkanocnego u dowódcy garnizonu.
Odbiór zawierającej je korespondencji odbył się
z dwutygodniowym poślizgiem, co też przekazujemy.
Efekt pandemii widoczny był również 3-maja
w gliwickiej katedrze i na Placu Krakowskim.

Za to nasza flaga narodowa powiewała dumnie w dniu jej święta, jak Polska długa
i szeroka na domach, placach, latarniach i ... latarniach morskich (jw.).
Bielą „czystości wiary” (cyt.) i czerwienią „przelanej krwi” (cyt.).

24-26.04.2020. Dni pamięci Ormian i Polaków.

Po raz pierwszy od czasu ogłoszenia kwarantanny swojego środowiska nasz bliski współpracownik i przyjaciel
hetman zabrzańskiego
i krajowych Bractw Kurkowych
Adam Majchrzak zmuszony był,
jak stwierdził, wyjść z domu.

Jako Brat Kurkowy czuł się
moralnie zobowiązany
do reprezentowania swojej
organizacji w obchodach 105
rocznicy Holokaustu Ormian.

Centralne uroczystości związane z pamiecią o tragicznych, w historii tego bliskiego
Polakom narodu, wydarzeniach które doprowadziły do śmierci z rąk tureckich
od 1 do 1,5 miliona przedstawicieli cywilnej ludności
ormiańskiej, były planowane na piątek w Warszawie.
W Świątyni Matki Bożej i pod ambasadą turecką.
Niestety pandemia pokrzyżowała te plany.

Hetman zadzwonił więc do nas z prośbą o wsparcie
akcji dorocznego uhonorowania ormiańskiego
dnia pamięci który przypada na 24 kwietnia.

Była nas garstka, ale byliśmy. Z maseczkami na
twarzach zdjęcia te są wyjątkowym dowodem
naszej solidarności pod
kościołem Trójcy Świętej
i pomnikiem pamięci ofiar
holokaustu przy ulicy
Mikołowskiej w Gliwicach.
Były znicze, były kwiaty,
były krótkie wywiady dla
gliwickiej stacji telewizyjnej “Imperium”.

Obecny był lokalny Prezes Ormiańsko-Polskiego Komitetu Społecznego, a zarazem Brat Kurkowy, Hraczja Bojadżjan z synem Samwelem.

A my korzystając z okazji przypominamy, że dwa dni później, 26 kwietnia mija kolejna rocznica słynnej ucieczki rotmistrza Witolda Pileckiego, z KL Auschwitz, wraz z dwoma obozowymi towarzyszami: Edwardem Ciesielskim i Janem Redzejem w 1943 roku.

10.04.2020. Wielki Piątek i kolejne rocznice.

Fall Weiss, Katyń, Smoleńsk. Nie sposób tego zapomnieć.
Nie sposób też nie zauważyć zbiegów okoliczności.

Rocznice wydarzeń w naszym historycznym Kalendarium
mijają a bieżące wydarzenia nadają im niezwykły kształt.

Przeżywamy pandemię
koronawirusa.
My i inne kraje. Chiny,
Włochy, Hiszpania,
Wielka Brytania,
Stany Zjednoczone.
Kolejne epicentra
światowego dramatu uświadamiającego nam jasno
że wszyscy żyjemy na jednej planecie.

W tym roku w Wielki Piątek, dzień pamięci kolejnej
rocznicy męki i śmierci Chrystusa, pamiętamy
zbrodnię katyńską i śmierć
elity polskiego narodu,
której delegacja dziesięć
lat temu ( na zdjęciu
obok w trakcie wizyty
trzy lata wcześniej ),
w zamiarze oddania hołdu
ofiarom, tego dnia zginęła
pod Smoleńskiem. Przed tym jednak była inna data,
11 kwietnia 1939. Dzień, w którym Hitler podpisał plan
agresji na Polskę, zrealizowany wespół z sowiecką
Rosją we wrześniu tego roku. Dziwnym trafem
w tym samym dniu 4 lata później niemiecka agencja
„Transocean” podała pierwszą relację z odkrycia
masowych grobów polskich jeńców wojennych
zamordowanych strzałem w tył głowy przez Rosjan.
A tu wiosna, piękna pogoda. 2020 rok.
Musimy jednak pozostać w domach z powodu pandemii i wielkanocne uroczystości
możemy przeżyć tylko przed telewizorem. Ten czas służy jednak refleksji.

Pamiętamy i pamiętać będziemy. Wiele ambitnych planów odkładamy na półkę
by przewartościować sens życia. I sens śmierci.

28.02-01.03.2020. Dni żołnierzy wyklętych.

W tym roku pierwszym wydarzeniem od niedawna obchodzonego narodowego dnia
pamięci 1 marca był w Gliwicach piątkowy przemarsz ulicami miasta wspólnie
przygotowanego przez prawie 8 organizacji pochodu. A wśród nich: Gliwicki Klub Gazety Polskiej,
Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" z Knurowa,
gliwicki oddział Ruchu Narodowego, Konfederacji
Polski Niepodległej, Towarzystwa
Studentów Polskich
i przykościelne grupy wsparcia tradycji, edukacji
i wiary. Zanim to
jednak nastąpiło
w kościele p.w.
Trójcy Świętej przy ulicy Mikołowskiej odbyła się
trydencka msza
św. w intencji
niezłomnych
żołnierzy polskich, którzy w tragicznych warunkach komunistycznego terroru który
po wojnie trwał na naszej ziemi
oddali swe życie za wolność
i wiarę. Bo tak należy to definiować. Ich głównym grzechem był
brak zgody na przemoc oraz
narzucanie Polakom ideologii
i rządów obcego państwa,
sprzecznych z naszą tradycją
i kulturą.
Przemarsz ze sztandarami
i pochodniami w wieczornym
mroku miasta był przykładowo eskortowany przez policję od
rynku do kościoła św. Barbary, gdzie w kaplicy pamięci złożony został wieniec i wiazanki kwiatów.
Tam po kilku słowach
organizatorów i modlitwach w intencji ofiar zbrodni NKWD i UBP, działań sędziów,
katów i różnorakich skrytobojców w majestacie prawa i porządku publicznego,
które miały na zawsze wymazać ich imiona i życie
z kart historii i pamięci narodu a dziś powracają w
chwale, odśpiewano na Ich cześć hymn państwowy.

Drugim wydarzeniem był niedzielny Bieg Tropem
Wilczym, tradycyjnie organizowany przez panią
Elżbietę Kogowską, która powoli staje się lokalną
instytucją kojarzoną jednoznacznie z biegnącymi,
dla siebie i pamięci, starszymi, młodszymi i całkiem młodymi ludźmi. W tym roku, podobnie jak w ubiegłym, trasę biegu wytyczono scieżkami parku
przyległego do Szkoły Podstawowej nr 18 przy ulicy Okrzei. Pierwszym biegiem był


najważniejszy, bo liczący 1963 metry, na pamiątkę roku w którym zginął ostatni
polski żołnierz wyklęty - wachmistrz Józef Franczak. Długość trasy odpowiadała
możliwościom praktycznie wszystkich dorosłych.

Następnym był bieg na 1200m, przewidziany dla
dzieci i młodzieży, a trzecim 11 kilometrowy dla
“zawodowców” który z oczywistych względów
wymagał specjalnej zaprawy. Jak co roku przed
startem odśpiewano nasz hymn
państwowy. Tym razem głównym
bohaterem byl rotmistrz Witold
Pilecki, którego wizerunek widniał
na koszulkach biegaczy.
Nowością, było uczestnictwo
w głównej trasie biegu osób ćwiczących sprawnościowe marsze z kijkami tzw. “Nordic
Walking”. Relaksowe podejście do wydarzenia tej grupy uczestników widoczne było
zwłaszcza w tle otwierających
i zamykających każdy bieg
pilotów jadących na quadach,
obsługujących formacje wojsk
obrony terytorialnej jak też
gliwickiej jednostki “Agat”.

Wyjątkowo zaprezentował się tryumfator trasy najdłuższej. Jego dynamiczna sylwetka już na starcie i półmetku
biegu wróżyła zwycięzcę. Inni uczestnicy zaprezentowali się równie dynamicznie,
choć przeważał dobry humor, pogoda ducha i atmosfera przedniej zabawy
i wypoczynku. Zwłaszcza dzieciaki miały rodochę przeżywając kontakt z wielkimi
pojazdami bojowymi “specjalsów”.
Byli też specjalni goście, a wśród nich córka słynnego dowódcy oddziału żołnierzy
wyklętych z Podbeskidzia majora Henryka Flamego “Bartka”.
Pełną galerię zdjęć z biegów Tropem Wilczym 2020 prezentujemy
w Archiwum Wydarzeń 01.03.2020. Gliwicki Bieg Żołnierzy Wyklętych.

Organizatorom należą się słowa najwyższego uznania i gratulacje za dobrze
zorganizowaną imprezę patriotyczną, która wkrótce została określona w prasie jako
najlicznijszy z wszystkich tegorocznych biegów tropem wilczym w Polsce.

Na koniec przypominamy jeszcze fragment wiersza Zbigniewa Herberta
jednoznacznie kojarzonego z żołnierzami wyklętymi: Przesłanie Pana Cogito:

Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę

idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo (...)

31.01.2020. Walne zebranie i ... działamy dalej.

W miniony piątek w naszej siedzibie przy ul.Barlickiego 3 odbyło się walne zebranie
sprawozdawczo-wyborcze członków SPAK O/Gliwice w trakcie którego odnowiony
został mandat zaufania sprawujących władzę organów Oddziału.
Frekwencja, jak na okazję, była przykładowa. Nastroje również. Wszystko przebiegło
zgodnie z planem, a nawet ponad. Mąż jednej z naszych koleżanek eskortujący
i towarzyszący jej przy różnych organizacyjnych okazjach przez aklamację został
przyjęty do Stowarzyszenia. Nie mając wyjścia i nie ryzykując rodzinnego konfliktu
złożył ( na razie ustną ) deklarację woli wstąpienia.

Część formalno-prawna zebrania przebiegła
sprawnie. Sprawozdania, protokoły i uchwały
absolutoryjne przyjęliśmy bez zastrzeżeń.
Tematy w dyskusji poruszyliśmy różne, przy czym
wyróżnił się jeden; planowanej budowy pomnika na Placu Krakowskim.

Komitet Budowy, w którym uczestniczą wszyscy
nasi członkowie, wykazał się wysokim poziomem
zrozumienia i inicjatywy w pozyskiwaniu pieniędzy
na ten szczytny cel. Rozprowadzamy np. cegiełki
po 50 ( obok ) i 100 złotych ( powyżej ). Planujemy
też akcję informacyjną w sklepach i placówkach
posiadających witryny w mieście. Na spotkaniu były również dyskutowane inne
pomysły i propozycje do realizacji w okolicy. Czas pokaże co uda się zmaterializować.
A tymczasem powyżej prezentujemy plakat zachecający do wsparcia
funduszu budowy pomnika

24.12-03.01-2020. Boże Narodzenie cz. II.

No i mieliśmy Święta. Niestety bez śniegu i mrozu, ale za to niezwykłe, jak zawsze.
W kościele garnizonowym p.w. św Barbary atmosfera również była świąteczna.
Na codzień surowo prezentujące się wnętrze świątyni
ożyło, ubogacone choinkami z ozdobami i światełkami.
I wiernych jakby przybyło na
odprawianych mszach świętych.

A w Polsce jak kraj szeroki
i długi świętowano. Radośnie
i dostojnie. Korzystając z okazji, przedstawiamy apsydę kościoła
pw. św. Małgorzaty w Bielsku-
Białej, w nastrojowej świątecznej
szacie, z szopką, bez której żaden
polski kościół nie jest gotowy
na powitanie Bożej Dzieciny.

W wigilijny wieczór łamaliśmy się opłatkiem przy
rodzinnym stole z najbliższymi i przyjaciółmi. W gronie kombatantów Armii Krajowej
i ich rodzin uczyniliśmy to jednak dopiero 3 stycznia b.r. po świętach, na tradycyjnym
już spotkaniu w klubie gliwickiego 6 Batalionu Powietrzno-Desantowego.
Tym razem nasze wydarzenie zaszczycił swoją obecnością, pełniący obowiązki
Prezydenta Gliwic, Janusz Moszyński.
Byli obecni również zaproszeni goście; przedstawiciele
wojska, szkół i członkowie Światowego Związku Żołnierzy
Armii Krajowej. Nam, jako organizacji zaplecza, przypadł
zaszczyt wsparcia prezesa gliwickiego oddziału Związku
w prowadzeniu spotkania i uczestniczenie w konsumpcji
przygotowanych dóbr kultury i kulinariów.

A było czego doświadczać.
Zanim to jednak nastapiło, minutą
ciszy uczciliśmy pamięć zmarłych
w minionym roku kolegów z ŚZŻAK.
Ale też, na optymistycznej nucie,
cieszyliśmy się długowiecznością tych,
którzy odebrali listy gratulacyjne z okazji osiągnięcia jubileuszowego wieku 95 lat.
A potem był koncert. Na spotkanie przybył bowiem chór Średniej Szkoły Muzycznej
im. Ludomira Różyckiego w Gliwiach uświetniając je swoim występem. Wysłuchaliśmy więc z wielką radościa pięknie wykonanych kolęd w których
partie solowe młodych głosów zachwycały czystościa i profesjonalizmem.

Dziekując za koncert
Prezes Kołkowski podzielił
się z nami refleksją, że
o taką Polskę, katolicką
i bożą, walczył z bronią
w ręku w czasie wojny.
Pofatygował się też na scenę by osobiście wręczyć czerwoną rożę dyrygentce
i kierowniczce chóru pani prof. Joannie Pudlik ( co uwieczniliśmy na zdjęciu ).
Wydarzeniem było też podziękowanie za zaproszenie i życzenia dla kombatantów
zdrowia i wszelkiej pomyślności w nowym 2020 roku od Prezydenta Moszyńskiego.
Odzewem Sekretarza Oddziału były życzenia sukcesu w zbliżających się
w najbliższą niedzielę wyborach w Gliwicach, w których nasz gość kandyduje
do objęcia pełnionej przez siebie funkcji jako pełnoprawny Prezydent Gliwic.

Oczywiście częścia spotkania było tradycyjne połamanie się przez obecnych opłatkiem
i posiłek poprzedzony błogosławieństwem i modlitwą, w zastępstwie naszego
garnizonowego kapelana, odprawioną przez księdza komandora Bogusława Wronę.

15-19.12.2019. Boże Narodzenie cz. I.

Furia przeciwników reformy polskiego sądownictwa w kraju i Europie zadziwia.
Tymczasem najlepsze w polskim kalendarzu święta mamy już za pasem.
Buntownicy polskich tradycji nie chcą łamać się opłatkiem
w opanowanych przez lewicowych liberałów urzędach
państwowych ale my czynimy to w najlepsze.

Koledzy z Fundacji Pomaganie
Łączy Ludzi znów wyjechali na
Ukrainę z paczkami.
Tym razem do Mościsk, Łanowic, Biskowic, Wojutycz, Samboru,
Strzelczysk i Lwowa.
Organizatorem wyprawy było
Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Wschodnich
z Bytomia. Dzięki wsparciu marszałka województwa
śląskiego sprawnie przebiegł
transport darów łącznie
z przekroczeniem państwowej
granicy.
Cześcią każdej wizyty było
spotkanie opłatkowe, w trakcie
którego wszyscy czuli że są
“z jednego pnia” choć gości
witali i młodsi i starsi. Nie obyło się też bez wizyty grobów
obrońców dawnych polskich ziem z lat wojny i okupacji
na odnawianych stopniowo
cmentarzach.
Nasi koledzy odwiedzili także
rozgłośnię polskiego radia
we Lwowie.
Wszędzie ważne były
pamiątkowe zdjęcia, najlepiej
z nowokupionym obrazem albo
dobrym tłem, na przykład Opery Lwowskiej. Ot, dla potomnych ... Wraz ze zdjęciami otrzymaliśmy również wiadomość, że 24 stycznia 2020 roku
w Katedrze Lwowskiej zostanie odprawiona msza św. w intencji darczyńców akcji.

W czwartek 19 grudnia wzięliśmy zaś udział
w spotkaniu opłatkowym w komendzie gliwickiego
garnizonu, które
tradycyjnie skupia
reprezentantów
sąsiednich
jednostek
i instytucji współpracujących z 4 WOG Gliwice;
samorządowców,
członków organizacji kombatanckich, patriotycznych
i lokalnych businessmenów.
Witając zebranych Dowódca Garnizonu udzielił
głosu naszemu
prezesowi, który
miał okazję
poinformować o planowanym do realizacji na
Placu Krakowskim pomniku powstań polskich
i zachęcić do udziału w tworzeniu jego funduszu.
W narożu
czekały
ulotki
które
stopniowo
znikały.
Stół z potrawami był przygotowany jak zwykle
na kolorowo i różnorodnie.
Dodatkowym szczegółem były dekoracje ścian,
które przywoływały na myśl stare, tradycyjne
elementy wyposażenia świątecznych wnętrz,
ale i te związane z ostatnimi latami zmian
w polskiej historii wojskowości i jej nowej doktryny militarnej.
Aby uwiecznić ten stan, po zakończeniu spotkania, prezes gliwickiego oddziału ŚZŻAK poprosił o zdjęcie, które zamieszczamy.

01.12.2019. Rocznica śmierci “Bartka”.

W Czechowicach-Dziedzicach u Oo. Jezuitów w kościele pw. św. Andrzeja Boboli
została odprawiona uroczysta msza św. dedykowana rocznicy śmierci dowódcy
leśnych oddziałow NSZ Podbeskidzia, pośmiertnie
awansowanego do stopnia majora Henryka Flame
ps."Bartek".

W szczelnie
wypełnionej
wiernymi
świątyni
wybrzmiała homilia z pięknymi słowami o walce
i trwaniu przy odwiecznych wartościach Polski
i Polaków. O losach ludzi, którzy swoje życie oddali
w służbie narodu, o rezultatach wojny i pożogi sprowadzonej na nasz kraj
przez Niemcy i sowiecką Rosję.

Obecna była córka majora, rodziny i członkowie Związku Żołnierzy
NSZ, grupa rekonstrukcyjna młodzieży, harcerze z Pierwszej
Drużyny im. majora Henryka
Flame w Czechowicach-
Dziedzicach, poczty
sztandarowe, lokalni
i zaproszeni działacze
społeczni, okoliczni
mieszkańcy.
Byliśmy również i my.

Po mszy św. w wypełnionej
sali kompleksu zakonnego
Oo. Jezuitów odbyło się spotkanie z ciekawą
prelekcją historyczną Bogdana Ścibuta,
prezentującego wyniki historycznych badań
i udokumentowane kulisy
działań UBP przeciwko
partyzanckim grupom
oporu na Podbeskidziu. Miała też miejsce równie ciekawa
prezentacja umundurowania, uzbrojenia i wyposażenia
partyzanckiego, na tle okoliczności przetaczających się przez Polskę fal kolejnych
okupacji i związanych
z nimi ludzkich losów.

Prowadzący spotkanie
imponowali fachową
wiedzą i oczywistą pasją
poznawania i pięlegnowania
tradycji, których synteza mieściła się w słowach wyszytych na sztandarach:
Bóg, Honor, Ojczyzna. Wśród gospodarzy
spotkania i jego uczestników wyczuwało się
atmosferę podniosłości, serdeczności, wspolnoty
i nabożeństwa. Nie chodziło bowiem tylko
o rocznicę, ale i przyszłość, w której cieszyła
obecność młodzieży, wplatającej wątki
historii w budowane dzisiaj jutro.

Podsumowaniem całego wydarzenia było krótkie wystąpienie majora Stanisława
Turskiego ze Swiętokrzyskiej Brygady NSZ, który na zakończenie w kilku słowach
ujął swoją refleksję o decyzji wstąpienia do partyzantki w sytuacji gdy jego koledzy
nie dotrzymali słowa i nie stawili się na umówione spotkanie.

Pewnie i dzisiaj moglibyśmy debatować o naszych dylematach. Jak się zachować,
po której stanąć stronie. Czym jest odwaga a czym zdrada, nawet gdy ma się epizod
przynależności do ruchu oporu i walki o szczytne pryncypia.

11-30.11.2019. Świętowanie niepodległości II.

W uzupełnieniu serwisu obchodów narodowego święta zamieszczamy zdjęcia
z uczestnictwa naszych kolegów w tegorocznym warszawskim Marszu Niepodległości. Otrzymaliśmy również zdjęcia z uroczystości 11 listopada, które w tym roku bez
przeszkód odbyły się we Lwowie. Załączamy je wraz z garścią informacji. Organizatorem pięknego wydarzenia na Cmentarzu Orląt było Towarzystwo Kultury
Polskiej Ziemi Lwowskiej i Konsulat Polski we Lwowie. Częścią programu były
wystąpienia pani p.o. Konsul Generalny RP Katarzyny Sołek, Prezesa TKPZL
Emila Legowicza a także zaprzysiężenie kadetów z liceum w Suchedniowie. Obecni byli hierarchowie Kościoła Katolickiego, polscy harcerze na Ukrainie
i przedstawiciele polskich stowarzyszeń z Mościsk, Brodów, Łanowic, Sambora,
Sadowej Wiszni i Borysławia. Polacy z kresów i macierzy. Na pamiątkowej płycie Grobu Nieznanego Żołnierza złożono wieńce i kwiaty.
Na grobach Powstańców Lwowskich zapalono znicze. Jak wszędzie w Polsce
i świecie o godzinie 12.00 odśpiewano Mazurek Dąbrowskiego. Warto wspomnieć, że w wielu miastach dawnej Rzeczpospolitej 30 listopada pamięta
się także o Powstaniu Listopadowym, które we Lwowie również odbiło się
patriotycznym echem w 1830 roku.

( Przy redagowaniu wiadomości wykorzystano zdjęcia i informacje prof. Mariana Frużyńskiego. )

8-11.11.2019. Świętowanie niepodległości.

Na zaproszenie dyrektora gliwickiego Zespołu Szkół Samochodowych im. Stefana
“Grota” - Roweckiego w piątek 8 listopada uczestniczyliśmy w uroczystej akademii
z okazji Święta Niepodległości.
Uroczystość była niezwykle podniosła. Tym razem obecny był prezes gliwickiego Oddziału ŚZŻAK
i przedstawiciel WKU.
Całość prowadził
nasz niestrudzony
historyk i kolega
Leszek Zyman.

Zgodnie z nowymi zaleceniami Ministerstwa
Edukacji Narodowej szkolne akademie z okazji
Święta Niepodległości są koordynowane w taki
sposób aby o godzinie 11.11 wszyscy odśpiewali hymn narodowy. Tak też stało się
i u nas. Piękne przemówienie wygłosił dyrektor Leszek Płowiec, głos zabrał
kapitan Kołkowski, a uczniowie zaprezentowali swój program słowno-medialny,
zawierający główne wątki historyczne polskiej drogi do niepodległości roku 1918.

W poniedziałek zaś
11 listopada solidna
grupa członków SPAK
wzięła udział w wędrówce
lub inaczej; tegorocznej
Pielgrzymce Patriotycznej
Górnośląskiego Klubu Przyjaciół Camino, której trasa biegła od Lubszy do Woźnik
w powiecie lublinieckim. Pogoda znów nam dopisała więc przeżyliśmy poznawczą przygodę z zabytkami i krajobrazami naszej
śląskiej ziemi. Jak zwykle pierwszym etapem
była msza św. którą tym razem celebrowali księża pod
przewodnictwem
proboszcza
parafii kościoła
św Jakuba Starszego w Lubszy. Piękna XIV wieczna
świątynia pełna była wiernych, co nieczęsto zdarzało
się nam w przeszłości,
zaś spotkanie nasze główny celebrans zakończył
wezwaniem wiernych do odśpiewania hymnu
państwowego,
co jak sam
stwierdził,
odbyło się
pewnie w tym miejscu po raz pierwszy. Po
odmówieniu pierwszej dziesiątki różańca, na przedkościelnym placu, ruszyliśmy w drogę,
powiewając flagami i dzieląc się wrażeniami
ze zmieniających się przed naszymi oczami
pejzaży jesieni.
Słońce
wychodziło zza
chmur, to znów
chowało się, ale do końca dnia było sucho i przejrzyście.
Dziesiątkowe przystanki były zarządzane przy
przydrożnych krzyżach ale cały przemarsz był dosyć
krótki, jak na pielgrzymkowy szlak, więc po paru godzinach dotarliśmy do Woźnik. Po drodze przeszliśmy nad nową autostradą A-1 i polami dotarliśmy do pięknego
drewnianego kościółka św. Walentego, patrona zakochanych. Najstarsza wzmianka o tym kolejno przebudowywanym obiekcie sięga XV wieku, a dobrze utrzymane
wnętrze jest pełne uroku. Na przykościelnym cmentarzu zapaliliśmy znicze na grobach powstańców śląskich i pod tablicą poświęconą żołnierzom 3 Pułku Ułanów Śląskich,
którzy zginęli w okolicy podczas walk w 1939 roku. Dłuższą chwilę spędziliśmy przy grobie Józefa Lompy, który był synem tej ziemi
i zasłużył się wieloletnią działalnością na rzecz
utrzymania kultury i polskości Ślązaków, gdy
germanizacyjna polityka Prusaków w XVIII
i XIX wieku odbierała im godność i tożsamość.

Bardzo
ciekawie opowiadała o nim dyrektor pobliskiej
szkoły podstawowej, w której zakończyliśmy swoją swiąteczną
wędrówkę.

I tam, po poczęstunku, obejrzeliśmy niewielkie muzeum
w dobrze utrzymanym podpiwniczeniu budynku.

Przedtem jednak wzięliśmy
udział w uroczystości pod
pomnikiem pamięci, gdzie
burmistrz miasteczka wraz
z radnymi, pocztami
sztandarowymi i lokalną
orkiestrą dętą czekał na nas
abyśmy nie stracili wątku całości wydarzenia. Wszyscy byli bardzo serdeczni i gościnni. Czuliśmy się zaszczyceni powitaniem i rodzinną atmosferą wokół naszej pielgrzymki.

Było tak jak powinno być na Śląsku. Dobrze, ciepło i u siebie.

1-3.11.2019. Dni świętych, bohaterów i Polaków.

W tym roku mieliśmy trzy dni na świętowanie. Piątek, sobotę i niedzielę.
Na odwiedziny rodzin i grobów bliskich nam ludzi.
Na modlitwę, refleksję, zadumę.

Widzimy, jak zmienia się klimat tradycyjnych obchodów pamięci o tych,
którzy odeszli, ale przecież są wśród nas. Pamiętamy o nich jak gdyby bardziej
dojrzale, bardziej narodowo, bardziej
historycznie. Utrwalamy ich w przekazie
rodzinnym, religijnym ale i medialnym.
Bo przekształcamy naszą rzeczywistość na
kulturowo bardziej uniwersalną, ale też
strukturalnie solidniejszą.

1 listopada
pamiętamy
o Powstaniu Lwowskim 1918 roku. Tym razem
nasi koledzy z Fundacji "Pomaganie Łączy Ludzi"
byli na Ukrainie wcześniej.
Ich znicze dotarły do zaprzyjaźnionych z nami
Polaków przed Wszystkimi Świętymi i zapłonęły
bez przeszkód.

Po wyborze nowego
prezydenta Ukrainy
poprawił się klimat
wzajemnych relacji
polsko-ukraińskich i niech tak pozostanie.

Nasze cmentarze zaś w Polsce znów zadziwiały.
Najbardziej o zmroku. Modlitwy za zmarłych, bliskich nam
ludzi wypełniały
kościoły pełne
wiernych, którzy
też kiedyś odejdą w przeszłość, ale póki co proszą
za tych, których fizycznie już nie ma. Zaduma,
refleksja, modlitwa. Oto co nas ogarnia w te dni.

Niestety,
w tym roku świąteczna pamięć o naszych
bohaterach zakłócona została decyzjami nieodpowiedzialnych
radnych Żyrardowa
i Białegostoku,
zmieniających nazwy
ulic gen.Fieldorfa-Nila
i majora Łupaszki na komunistyczne twory powojennej
“władzy ludowej”: “Jedności Robotniczej” i “Podlaska”.

Widocznie dla
“politycznej gównażerii”
- jak nazwał radnych
pewien profesor
uniwersytetu
gdańskiego
- narodowi bohaterzy, np.twórca i dowódca
“Kedywu”, zamordowany po wojnie przez
komunistycznych
zbrodniarzy w warszawskim więzieniu na Rakowieckiej,
czy przedwojenny major kawalerii Wojska Polskiego
i dowódca 5 Wileńskiej Brygady AK, zgładzony po wojnie
w więzieniu j.w., są nikim.

Cytując dalej profesora ... "Choć pewnie wielu nigdy
nie nauczymy i nie przekonamy, bo są potomkami twórców systemu przemocy i pozostaną jego kontynuatorami,
to zło zwycięża tylko wtedy, gdy dobro pozostaje bierne" ...

Do pracy więc.

28.09.2019. Doroczna uroczystość pod Barutem.

W ostatnią sobotę września, jak co roku, spotkaliśmy się by oddać cześć
i przypomnieć żołnierzy NSZ z oddziału kpt. Henryka Flamego ps. „Bartek”, którzy
we wsi Dąbrówka, na polanie „Hubertus” pod Barutem oddali swoje życie w 1946 roku.
Znów, jak co roku, niebo było dla nas przychylne.
Pomimo nocnej nawałnicy i porannych chmur,
na czas naszej uroczystości słońce oświetliło polanę.

W tym roku wśród nas
zabrakło wojewody
opolskiego, był jednak
przedstawiciel premiera
Morawieckiego. Był również dyrektor generalny Urzędu
Wojewódzkiego w Katowicach, reprezentując wojewodę
śląskiego. Byli parlamentarzyści, z senatorem Probierzem
i posłem Pyzikiem. Był starosta gliwicki. Byli kombatanci ŚZŻAK i ZŻNSZ, byli leśnicy. Jak zawsze nie zawiedli policjanci z miast i powiatów strzeleckiego i gliwickiego.
Nie zawiodły też klasy mundurowe z Knurowa i Pyskowic.
Nieco słabiej były reprezentowane inne szkoły i ich
sztandary ale, jak stwierdził kolega z ŚZŻAK,
najważniejsze, że tradycja jest
podtrzymywana i uroczystość
co roku się odbywa.

Ciekawe, jaki wpływ na udział
w niej miały zbliżające się wybory parlamentarne i jak
dalej potoczą się losy jej uczestników.

Przewodnictwo mszy św. objął
tym razem ks. ppłk. Krzysztof
Smoleń, z garnizonowej parafii
p.w. św. Barbary w Gliwicach.
Homilię wygłosił ksiądz Jerzy
Andrzej Klichta, ale jego słowa
wywołały tym razem mieszane
uczucia wśród słuchaczy. No cóż, nie zawsze udaje się trafić w dziesiatkę, stwierdził
znajomy członek Bractwa Kurkowego.

Przedstawiciel premiera odczytał list
z przesłaniem do uczestników wydarzenia
z ciepłymi słowami podziękowania
i szacunku za pielęgnowanie cennej dla
potomnych tradycji.
W imieniu Instytutu Pamięci Narodowej
dr Tomasz Greniuch, z Biura Poszukiwań i Identyfikacji Opolskiej Delegatury IPN,
zabrał głos przypominając co wydarzyło się na polanie Hubertus 73 lata temu.

Dobrym słowem, po zakończeniu części
oficjalnej, podzieliły się z nami córki
żołnierzy NSZ, które niezależnie od
okoliczności, przyjeżdżają rokrocznie
na polanę pod Barutem.
Przebijało z nich uczucie wiary i nadziei,
że pamięć o bliskich nam przodkach
i ich towarzyszach, którzy oddali swoje
życie dla następnych pokoleń,
nie zaginie. A ci, co czują to
w sobie, zawsze będą wracali do miejsc takich jak polana „Hubertus”.

W tym duchu swoich wypowiedzi udzielili, obecnej na miejscu gliwickiej telewizji „Imperium”, kombatanci i włodarze gminy i powiatu. Teraz czekamy na publikację
programu, poświęconego temu wydarzeniu ( na: https://tvimperium.pl/ ). Jak zawsze, w trakcie uroczystości, major (!) Biś poprowadził Apel Pamięci wraz
z salwą honorową, po czym poszczególne delegacje, u stóp krzyża partyzanckiego,
złożyły wieńce i wiązanki kwiatów.

Rutynowo podkład muzyczny zabezpieczyła
orkiestra ze Świbia, a chór parafialny
z Wielowsi śpiewem wsparł wokalną
cześć programu.
Organizatorzy, w tym rownież SPAK, zebrali
komplementy za fachowo poprowadzoną
uroczystość.

A my przy redakcji powyższej wiadomości
skorzystaliśmy z fachowo wykonanych zdjęć
m.in. przez Gminny Ośrodek Kultury Wielowieś,
Starostwo Powiatowe w Gliwicach oraz Panią Agnieszkę Dłuciok.
Dziękujemy !

20.09.2019. Ślubowanie, zebranie i tropy.

W piątek rano uczestniczyliśmy w dorocznej uroczystości, która stanowi trwały rytuał w Zespole Szkół Samochodowych im. gen. Stefana “Grota” Roweckiego w Gliwicach.
W ślubowaniu nowoprzyjętych uczniów klas pierwszych.

W tym roku zabrakło zwyczajowych gości,
w osobach przedstawicieli WKU i garnizonu,
nie było też prezesa gliwickiego oddziału Światowego Związku Żołnierzy
Armii Krajowej.
Ich kalendarze były pełne służbowych
zobowiązań. Byliśmy jednak my, co pozwoliło
na rzadką dyskusję w gabinecie dyrektora
o ciekawych wątkach lokalnej i krajowej
historii a także postaciach jej bohaterów.

Po przysiędze w Gliwicach uczniowie złożyli kwiaty pod
pamiątkową tablicą patrona szkoły. W Pyskowicach
Instytut Pamięci Narodowej
zaś udostępnił wystawę
o kapitanie Robercie Oszeku,
dowódcy pociągu pancernego
“Korfanty” z czasów
III Powstania Sląskiego.

Zestaw 9 tablic można było obejrzeć na skwerze przed Zespołem
Szkół im. Marii Konopnickiej.

Tropy bohaterów biegną
wzdłuż i wszerz naszego kraju, musimy ich tylko poszukać.
Często wręcz fascynujące życiorysy tych
niezwykłych ludzi
mogą być inspiracją
dla następnych pokoleń. Trzeba je jednak odkryć
i poznać. Tak jak ten, kapitana polskiej marynarki
wojennej z Zabrza, który sam jeden może być
przykładem tragicznych losów synów naszej
śląskiej ziemi. Tragicznych i pięknych zarazem.

A my jeszcze tego samego dnia odbyliśmy nasze
kwartalne zebranie, na którym kłębiło się
od ciekawych zagadnień do dyskusji. Nasz nowo
poznany gość z ZŻ NSZ zabrał głos w sprawie
zbliżającej się uroczystości pod Barutem, a prezes
o konieczności upamiętnienia bohaterów powstań śląskich i II wojny światowej.

Będzie się działo oj, będzie. Tylko rąk nie dość znowu i głów.

6,7,8.09.2019. Gliwice, Namysłów, Gierałtowice.

W ostatnich dniach minionego tygodnia wzięliśmy udział w trzech niezwykłych
wydarzeniach. Każde z nich było inne, ale miały wspólny mianownik.
Wszystkie poświęcone były ludziom, którzy walczyli o wolność Polski i Polaków.
W piątek, korzystając z oferty organizatorów rocznicy obrony Westerplatte
w Bojkowie 1 września, siedzieliśmy na widowni niewielkiego teatru
“Stara Kotłownia” mieszczącego się w budynku
Młodzieżowego Domu Kultury w Gliwicach przy
ul. Barlickiego 3.
Oklaskiwaliśmy monodram,
oparty na zapiskach kapitana
Franciszka Dąbrowskiego,
jednego z dowodców placówki
Westerplatte we wrześniu
1939 roku, wykonany przez Dawida Szóstaka. Kameralne
warunki tej niewielkiej sceny i zestaw osobowy widowni, na
której rozpoznaliśmy twarze znane z innych
patriotycznych uroczystości, odbywających
się w mieście i powiecie, spowodowały
znakomity efekt.
Amatorski, a równocześnie sugestywny
przekaz treści zapisków oficera, który znalazł się w miejscu
i czasie o historycznym znaczeniu dla potomnych, był
emocjonalnie doskonały.

Oszczędna narracja,
wyważona gestykulacja
i dojrzała osobowość aktora
zasłużyły na długie brawa.
To było prawdziwe przeżycie. I pomyśleć, że
wykonawcą był amator !

W sobotę, na zaproszenie kolegów ze SPAK O/Namysłów
i tamtejszej grupy członków “Solidarności” wzięliśmy udział
w odsłonięciu pamiątkowej
tablicy w trzydziestolecie
powstania legalnych
struktur
NSZZ “Solidarność”
opolskich leśników.

Leśnicy, których
rokrocznie spotykamy na uroczystościach w Barucie uznali
za istotne przekazanie następnym pokoleniom pamięci o
minionych wydarzeniach
i odchodzących działaczach, którzy w warunkach
systemu komunistycznego przetaczali koło historii
na drugą stronę.

Wprawdzie
padał deszcz,
ale słowa
kapelana Armii Krajowej poświęcającego tablicę
wybrzmiały echem wśród zebranych: - Tamte dni
i tamta
solidarność Polaków nie mogą zaginąć, bo i my
jako naród zaginiemy. W “funkcyjnej” stodole zebrani wysłuchali
uczniowskiego wykonania
piosenek Jacka Kaczmarskiego
i poezji stanu wojennego,
dumając z refleksją nad
przemianami ostatnich lat. Wokół stał las, w ogniu trzaskały
polana a na ruszcie skwierczały wędliny. Obecny na spotkaniu
z-ca przew. Kom. Reg. Związku
również podniósł kwestię pamięci
o bohaterach tamtych dni. I słusznie.
Bo oni byli wśród nas.

Zaś w niedzielę, przy kościele pod
wezwaniem Matki Boskiej Szkaplerznej w Gierałtowicach,
na zaproszenie naszej koleżanki mgr Urszuli Kaczmarczyk,
uczestniczyliśmy w poświęceniu odnowionego pomnika nagrobnego
księdza Władysława Roboty.

Postać tego wieloletniego proboszcza lokalnej parafii,
zasługuje ze wszech miar na pamięć i popularyzację.
Był On bowiem niezłomnym bojownikiem o polskość ziemi ślaskiej, trwałość jej tradycji
i wiary katolickiej wśród Ślązaków. Ksiądz Robota był też odważnym pasterzem, który
odmówił opuszczenia “swoich owieczek” w obliczu niemieckiej agresji w 1939 roku.
Za swoje przekonania i postawę zginął bestialsko zamordowany w obozie pod
Nieborowicami 8 września 1939 roku. W niedzielę minęło 80 lat od Jego śmierci.

W kościele, który powstał dzięki Jego staraniom,
podczas mszy św.
prowadzący liturgię
ksiądz biskup
Adam Wodarczyk
przypomniał zasługi
księdza-męczennika dla
lokalnej społeczności. Mówiła też o nich historyk Urszula Kaczmarczyk, podczas
spotkania w parafialnej sali po uroczystości przy grobie ksiedza Władysława.

A tam, wśród wieńców i wiązanek nie zabrakło również kwiatów, które złożył
w imieniu naszego Stowarzyszenia Prezes gliwickiego Oddziału SPAK.

( Zobacz też Archiwum - Historia - Ksiądz Władysław Robota.
Pasterz i męczennik za sprawy Boga i ludzi )

31.08-01.09.2019. 80 rocznica wybuchu wojny.

W tym roku obchodziliśmy kolejną dziesiątkę rocznicy wybuchu największego
i najtragiczniejszego pod względem ilości ofiar konfliktu zbrojnego w dziejach świata.
II wojny światowej. Kiedy analizujemy z dystansu
czasu wypadki, które do tego doprowadziły,
trudno nie zgodzić się z opinią
prezydenta RP Andrzeja Dudy,
wygłoszoną 1 września podczas
centralnych uroczystości
w Warszawie, jak też licznych
historyków, że zbrojny napad na Polskę w 1939 roku był oczywistą
konsekwencją przyzwolenia świata na niemiecki “pokojowy”
Anschluss Austrii, aneksję zachodnich Czech, litewskiej Kłajpedy
a później opanowanie reszty Czech,
Słowacji i Moraw.
Przyzwolenie bowiem na zło
wcześniej czy pózniej kończy się
jego niekontrolowanym rozprzestrzenieniem.

W minioną sobotę,
w przeddzień rocznicy, w budynku dawnej radiostacji
w Gliwicach odbyło się spotkanie poświęcone zorganizowanej tam przez Gestapo 31 sierpnia 1939
roku prowokacji i pierwszej ofierze mającej się
rozpocząć wojny; mieszkańcowi Łubia k/Pyskowic
powstańcowi śląskiemu Franciszkowi Honiokowi.

Przeprowadzona przez historyków wymiana opinii i wiedzy o tamtych wydarzeniach, połączona była z prezentacją dostępnych publikacji w tym temacie. Ostatnią z nich
była pozycja zatytułowana: Franz (Franciszek) Honiok 1899-1939 Pierwsza ofiara
II wojny światowej, autorstwa mgr Krzysztofa Kruszyńskiego i jego uczniów:
Martyny Werle, Michała Dylewskiego i Kacpra Jatty ze Szkoły Podstawowej nr 8
w Gliwicach - Bojkowie.
Autorzy byli obecni na sali.

Po spotkaniu złożono kwiaty
i wieńce pod pamiątkową
tablicą u stóp drewnianej
wieży nadawczej radiostacji.

Obecny był Wojewoda Śląski, Prezydent Miasta i gliwiccy parlamentarzyści.

W niedziele zaś, jak co roku, na cmentarzu w Bojkowie o 4.45 uczestniczyliśmy
w uroczystej zbiórce i apelu upamiętniającym godzinę pierwszej salwy z pancernika
Schlezwig-Holstein skierowanej na posterunek Westerplatte w Zatoce Gdańskiej, na którym swoją
służbę odbywali jej obrońcy, a wśród nich
chor. Aleksander Szewczuk i kpr. Michal Plewak.

U Ich grobów, stanęły warty honorowe, obecne były
rodziny, okoliczni mieszkańcy, uczniowie z pobliskiej szkoły, harcerze, dowódcy i kompania honorowa wojska,
górnicy, strażacy, przedstawiciele władz. Jak zwykle uroczystość na bojkowskim
cmentarzu była przejmująca i piękna. Cisza, w której można było słuchać głosu
prowadzącego, spokojny samotny śpiew solistki, modlitwę kapłana i refleksje
przedstawiciela władz miasta, była najlepszym akordem myśli i uczuć obecnych
z bohaterami, którzy odeszli. Świt przebijał się z wolna przez mrok w którym
wybrzmiał jeszcze apel poległych i salwa kompanii honorowej gliwickiego 6 batalionu
powietrzno-desantowego. Na grobach Westerplatczyków spoczęły kwiaty i znicze.
W tym również nasze.
Tego dnia miała jeszcze miejsce harcerska prezentacja programu o czasach walki
i oporu a w pobliskim kościele odprawiono mszę św w intencji spoczywających
na cmentarzu żołnierzy września 1939 roku oraz pokoju na świecie.

15-24.08.2019. Święto wojska i pogrzeb.

Po raz pierwszy w powojennej historii Polski w Katowicach, a więc poza Warszawą,
odbyły się centralne obchody święta Wojska Polskiego. Przygotowujące się na tę
okazję władze miasta i województwa nie doceniły zainteresowania Ślązaków tym wydarzeniem. Grochówki zabrakło. Korki stały wszędzie. Nie mówiąc o kompromitacji
kolei, której “w pełni zautomatyzowane” składy odmówiły posłuszeństwa, w zabraniu
tłumów zgromadzonych na licznych stacjach, i nieudanej próbie dowiezienia wszystkich
zainteresowanych na miejsce i na czas.

Kilkaset tysięcy rodaków
( prawdopodobna liczba to 250-300
tys. ), a zwłaszcza ich najmłodsza
generacja, miało jednak frajdę
oglądając na niebie, a na ziemi nawet
dotykając, próbki potencjału
sprzętowego i ludzkiego rodzimej i sojuszniczych armii. Obecny był prezydent RP,
a jakże, i wielu oficjeli w garniturach i mundurach.
Defilada była imponująca.

A potem nagle zmarł nasz kolega i współpracownik
Tadeusz Puchałka, którego pogrzeb
w sobotę 24 sierpnia zgromadził na
cmentarzu w Gierałtowicach wielu znajomych. Przy licznych okazjach,
na uroczystościach i patriotycznych wydarzeniach pan Tadeusz
był obecny ze swoim aparatem fotograficznym zasilając nas
swoimi zdjęciami.
Był autorem artykułów o tematyce wojennej i historycznej
w lokalnej prasie. Na naszej stronie przy wielu wpisach są
ujęcia Jego autorstwa. Będzie nam Go brakowało.
( zobacz też Archiwum - Historia - Tadeusz Puchałka - Nekrolog )

( Przy redagowaniu powyższej informacji wykorzystano zdjęcia SPAK O/Pyskowice. )

1-3.08.2019. Powstanie, pamięć i tożsamość.

Minęła kolejna rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego. Pierwszego sierpnia
o godzinie 17.00 w całym kraju rozległy się syreny alarmowe znacząc godzinę “W”
bohaterskiego zrywu zbrojnego podziemia stolicy, który 75 lat
temu w warunkach upadającego niemieckiego totalitaryzmu
III Rzeszy przypomniał światu że jeszcze Polska nie zginęła.

Dowództwo Armii Krajowej wspólnie
z jednostkami Narodowych Sił
Zbrojnych i Batalionów Chłopskich
podjęło decyzję o rozpoczęciu walki
ze znianawidzonym okupantem. Liczono na wsparcie stojącej na
drugim brzegu Wisły “sojuszniczej”
armii Stalina ale sowieccy dowódcy
w cichym porozumieniu z Niemcami woleli patrzeć na ginących
Polaków niż ogladać ich zwycięstwo.
My w Gliwicach tego roku na skrzyżowaniu ulic Zwycięstwa
i Marcina Strzody przy dźwiękach syren znów obejrzeliśmy symboliczną akcję
miejscowego klubu Gazety Polskiej wstrzymującego ruch na kilka minut. Kibice Piasta Gliwice zebrani pod pomnikiem Józefa Piłsudskiego w tym samym czasie
wznieśli okrzyki ”Cześć i chwała bohaterom !” i tylko Rynek przestał być na tę okazję
miejscem zebrania gliwickich patriotów.

W Warszawie centralne władze państwowe
z prezydentem Dudą mocno zaznaczyły
Powstanie w kalendarzu patriotycznych
wydarzeń i trzeba przyznać że Polacy
coraz piękniej przeżywają tę datę. W bieżącym roku nawet niemiecki minister
spraw zagranicznych, obecny w Warszawie, wydawał się pełen gorących uczuć dla
Powstańców Warszawskich i Polaków. Cóż, gdy niemieckie
uczucia kończą się na poziomie słów a ich poczucie
odpowiedzialności za wojenne zbrodnie i grabieże dokonane
w Polsce nie uwzględnia zadośćuczynienia.

Pamięć jest jednak nasza a my
pamiętać będziemy, bo pięknych ludzi
i ich czynów zapomnieć się nia da.

Pamiętać będziemy więc także o naszej
koleżance Marysi Nowak-Kowalskiej,
która po walce z nowotworem odeszła
od nas w niedzielę 28 lipca o 9.37 rano.
Jej pogrzeb zgromadził w kościele św. Katarzyny i na cmentarzu w Toszku setki osób.
Honory przyszli jej oddać włodarze powiatu gliwickiego, mieszkańcy, pacjenci i koledzy
z Liceum Ogólnokształcącego w Pyskowicach, szpitali i przychodni gdzie pracowała
i slużyła ludziom. Maryna była instytucją i wszyscy którzy z nią się zetknęli kochali ją
i szanowali w sposób w jaki kocha się i szanuje szefa, ojca, matkę i przyjaciela.

Jej liczna rodzina i koledzy powtarzali w rozmowach
że jej obecność wśród nas jest trwała i niezależna od
czasu i okoliczności. Tak jak pamięć o jej ojcu, który
za swoją działalność konspiracyjną został po wojnie
wskazany przez ówczesną “władzę ludową” do kary śmierci, lecz na skutek interwencji prawniczej
skazany na niższą karę i objęty amnestią.
Idąc w ślady ojca była wraz z mężem
współzałożycielem gliwickiego oddziału SPAK i tak jak wielu innych społecznych
organizacji ich członkiem i motorem. Koledzy i koleżanki z klasy pamiętać ją będą
zawsze jako szefa samorządu a potem niezbędne przedłużenie ich życia rodzinnego
i środowiskowego. Jej niespożyta energia i zaangażowanie nadawały ton i dostarczały
niezbędnej wiary w sens wielu przedsięwzięciom i pomysłom.

Czas płynie ale Ona pozostanie wśród nas.

8-20.07.2019. Wyjazd i praca w Jampolu.

Na początku lipca wraz z kolegami z bytomskiego Towarzystwa Miłośnikow Lwowa
i Kresów Południowo-Wschodnich a także Towarzystwa "Pomaganie Łączy Ludzi"
z Knurowa kilku naszych członków przebywało
na Ukrainie, gdzie pomagaliśmy w porządkowaniu
niszczejących cmentarzy
i pozostałości polskiej
kultury dawnej
Rzeczpospolitej.

Nasza wyprawa była
częścią 10-tej edycji akcji “Mogiłę Pradziada Ocal od
Zapomnienia”, w której uczestniczyło ponad tysiąc osób
z całej Polski. Kolumnę samochodów z uczestnikami wyprawy, w tym również nas,
poprowadził tym razem pojazd Andrzeja Dery Sekretarza Stanu Prezydenta RP. Odcinkiem działań naszej grupy był cmentarz w Jampolu na Podolu, dawnej strażnicy
przygranicznej w woj. bracławskim, założonej przez Jana Zamoyskiego dla obrony Rzeczpospolitej przed najazdami Turków. Nie ostał się w nim zamek, kościół wysadzili
w powietrze sowieci, a jedynym śladem polskiego panowania na tych terenach jest
obecnie cmentarz. I to na nim, w wyniku naszej pracy,
powróciła świeżość do licznych pomników i nagrobnych
płyt, z których wiele zasługuje na miano prawdziwych dzieł sztuki.

Do celu podróży dotarliśmy
przez Radymno i Mościska
po 18 godzinach jazdy drogami z niezliczonymi ubytkami
w nawierzchchni i dziurami, często wielkości lejów po
bombach lotniczych. Sympatyczni mieszkańcy
miasteczka byli zdziwieni, że są ludzie, którzy
robią cokolwiek za darmo. Mer wsparł nas
jednak darmową akomodacją w lokalnym
hotelu.

Klimat w zasadzie
jest tam podobny
do naszego z tym,
że w powietrzu
nie ma komarów.

Wśród chaszczy i zarośli walczyliśmy z przyrodą, uważając na liczne węże, żmije
i jaszczurki, które wkrótce pojawiły się na stopniowo oczyszczanych połaciach
cmentarza.
Przeżycia, których dostarczyła nam
praca, i świadomość uczestniczenia
w tak pięknym i ważnym
przedsiewzięciu, pozostawiły w nas
niezatarte wspomnienia, utrwalone
również na licznych fotografiach.

Nasza 6 osobowa grupa była jedyną z Górnego Sląska. Obok nas
w Jampolu pracowali młodzi ludzie z wojewodztwa wrocławskiego
i Warszawy.
Dziekując wszystkim za współpracę i poświęcenie czasu przeznaczonego na wakacje,
wytężonej pracy dla zachowania pamięci naszych przodków, załaczamy zdjęcia z tego
jedynego w swoim rodzaju urlopu.

11.07.2019. Rocznica „Krwawej Niedzieli”.

Jako uzupełnienie poprzedniej informacji należy przypomnieć jeszcze rocznicę
ludobójstwa na Wołyniu 1943 roku. Masowej zbrodni z premedytacją zorganizowanej
i przeprowadzonej przez Ukraińską Powstańczą Armię i Organizację Ukraińskich
Nacjonalistów na Polakach, Żydach i tych Ukraińcach, którzy swoich sąsiadów - Polaków chronili, wspierali i starali się bronić.
Śmierć poniosło wówczas do 150 tysięcy bezbronnych kobiet, dzieci, starców i mężczyzn; obywateli państwa polskiego.
Kulminacją trwających wiele miesięcy działań była „Krwawa Niedziela”, której data
została uznana przez Sejm Rzeczpospolitej Polskiej uchwałą z 22 lipca 2016 roku za
Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Ludobójstwa Ukraińskich Nacjonalistów.

________________________________________________________

Informacje o wcześniejszych wydarzeniach
znajdują się w zakładce Archiwum - Wydarzenia